Hier het verhaal over mijn ouders Jan en Esther :
Mijn vader was vroeger een vrij agressieve opvliegende vent toen ik nog jong was (zeg maar tot mijn 15e, 16e jaar) :
Ik herinner mij nog een paar dingen uit die tijd :
Ik haalde natuurlijk wel eens kattekwaad uit en ook weleens het bloed onder zijn nagels vandaan.
Toen ik een jaar of 6 was hield hij mij eens over de reling van het balkon van de flat van 4 hoog in Leeuwarden waar wij toen woonden :
Natuurlijk hield hij mij wel heel stevig vast maar ik wist niet beter dan dat mijn laatste uur geslagen had.
Dat was een zeer traumatische ervaring waaraan ik vrijwel zeker mijn enorme hoogtevrees over heb gehouden :
Pake Piet (Opa Piet, naar wie ik ben vernoemd) had achter zijn huis in Hurdegaryp een regenwaterput :
Mijn vader pakte mij eens bij mijn enkels en hield mij ondersteboven boven die put met het deksel open :
Ook hier hield hij mijn enkels zeer stevig vast maar alweer wist ik niet beter dan dat ik als een rat verzuipen zou !
Loeihard voor de blote kont slaan was ook een favoriete straf van hem, ik had weleens vuurrode billen en reken maar dat ik als de dood was voor zijn handen in die tijd !
Het flat en put incident zijn verder nooit meer voorgekomen maar 1 keer is al 1 keer TEVEEL dunkt mij !
Deze straffen werden uiteraard niet op mijn zus toegepast.
Ook had ik weleens een conflict met mijn zus waarbij in 9 van de 10 gevallen IK schuldig werd bevonden. Ik herinner mij nog dat mijn zus vaak stiekem (zonder dat mijn ouders dat konden zien) naar mij zat te gnuiven als ik werd afgestraft.
Tegen het einde van mijn tienerjaren werd hij een stuk kalmer, en verloor hij gaandeweg vrijwel al z’n vroegere agressie.
Zijn opvoeding veranderde meer in het “uitpraten” van dingen.
Met het kalmer worden is hij volgens mij ook steeds huichelachtiger geworden.
Toen ik Maria leerde kennen gingen we eerst samenwonen in een eenvoudig huurhuis aan in Heerenveen, waar onze Saskia later werd geboren.
Mijn ouders hadden altijd moeite met Maria en hebben haar eigenlijk nooit gemogen.
Veel ge-ouwehoer over haar met mij waar zij NIET bij was en veel “welgemeende” adviezen.
Mijn vader hield heel goed in de gaten hoe lang het geleden was dat wij een bezoek brachten aan mijn grootouders (dus hun ouders).
Was dat TE lang geleden naar zijn smaak dan konden we rekenen op een preek zoals dat heet, hoe harteloos wij waren en dat we weinig gaven om die “oude mensen” etcetera etcetera ……..
En ook hoe zorgzaam en trouw mijn zus en zwager (Petra en Tom) altijd waren op dat gebied.
Een mooi voorbeeld van hoe mijn vader in elkaar stak geef ik hier :
Het ging om mijn nicht Lidia, die getrouwd is met Marc uit Vriezenveen in Overijssel, en die op 8 April jarig is.
We stuurden haar altijd een kaartje met haar verjaardag ……..
Nadat Lidia’s vader (mijn Oom dus) in 1965 verongelukt was bij zijn werk bij NS nam mijn vader haar voogdij over en was samen met mijn zus een van mijn vader’s grote lievelingen en favorieten.
En ze konden absoluut NIETS fout doen in tegenstelling tot Maria en mij !
Toen ik een dag of wat later met mijn vader belde zei hij plotseling dat ik weer eens niet zo attent was geweest …..
Ik zei hem dat ik mij kon niet herinneren dat ik iets over het hoofd had gezien en hij zei : “jij weet toch wel wanneer Lidia jarig is ?”.
Ik zei jazeker en zei er snel overheen dat ik haar een kaartje had gestuurd (want ik voelde de bui al hangen).
“Nee Piet” zei hij, jij dacht zeker dat ze op NEGEN April jarig is want toen pas kreeg ze jullie kaartje !
“Dat kaartje kwam een dag TE LAAT, en dan heeft het geen zin meer”.
Hij had dus weer eens een van zijn uitgebreide telefoon gesprekken met Lidia gehad waarbij “die Piet” ook weer behoorlijk onder vuur werd genomen.
Ja, zo flauw en vervelend kon ie zijn !
Overbodig te zeggen dat ikzelf ook weleens verjaardagkaartjes kreeg 1 of 2 dagen na mijn verjaardag maar dat was natuurlijk wel ok voor mijn vader.
Marc herinner ik mij als een vrij rustige aardige knaap maar hij wilde mijn vader’s stront wel vreten !
En hij waagde het zeker niet om de mening van de “Fuhrer” in twijfel te trekken !
Lidia was een vreselijke bet-weter, die net als Marc aan mijn vader’s voeten lag.
Kritiekloos werd alles wat mijn vader eruit kraamde voor zoete koek en waarheid geslikt.
Overbodig te zeggen dat ik dus ook met die twee geen enkel contact meer heb gehad, maar ok, daar kan ik prima mee leven.
Qua mentaliteit hebben ze altijd lichtjaren van ons af gestaan.
Ik hield dus altijd nauwgezet in de gaten wanneer het weer de hoogste tijd was om een Oma te bezoeken en natuurlijk ook de verjaardagskalender.
En dat KLOPT NATUURLIJK NIET, dat is een enorme ongewenste betutteling en INBREUK op onze vrijheid als jonge volwassenen, maar ik wist niet beter in die dagen.
Jawel, ik was hoogst naief en onderdanig in die tijd en wilde voor geen goud in de wereld blootstaan aan hun (volkomen belachelijke) kritiek.
Mijn zus en zwager en ook Lidia daarentegen hadden nooit problemen en alles wat ze deden was goed, en zeker als ze kritiek op ons zaten te spuien (achter onze rug om) konden ze rekenen op vol applaus van mijn ouders !
Maria gaf veel meer tegengas en zag veel beter dan ik dat er iets absoluut niet klopte !
Daarom zat Maria al heel snel bij hen in het “verdomhoekje” terwijl ik vaak aan het “houden en keren” was tussen beide partijen om de zaak “plezierig” te houden !
Later in Smilde (Drente) werd het al niet veel beter
Ik herinner mij eens een bezoek van mijn zus Petra en zwager Tom waarbij we toen niet zo goed in de maaltijden zaten !
We vroegen hen of een blik soep met een kroket ook ok was en dat was geen probleem ……… althans, ik DACHT dat het geen probleem was !
Een dag daarna kreeg ik mijn vader aan de telefoon en hij zei dat wij Petra en Tom niet zo geweldig hadden ontvangen.
Ik vroeg hem : “hoezo niet geweldig ontvangen ??”
Wel, jullie krijgen bij hen altijd een degelijke warme maaltijd en als zij bij jullie zijn wordt er maar een eenvoudig blik soep opengetrokken !
Ik had de ellendeling de huid vol moeten schelden maar putte mij weer uit in excuses en waarom wij op dat moment even geen goede voedsel voorraad hadden.
Natuurlijk waren wij uitgebreid “gerapporteerd” aan mijn ouders door Petra en Tom om ons zodoende weer stevig op de korrel te kunnen nemen.
Helaas zou het nog lang duren voordat ik eindelijk doorhad dat ik als dubbeltje NOOIT OF TE NIMMER een kwartje zou kunnen worden zoals mijn zus.
Een zeer geliefde spreuk van mijn moeder over mij was : “Je moet de hand in eigen boezem steken Jongen !”.
Tuurlijk, er was er altijd maar één die schuld had nietwaar ?
Later met onze Josje en z’n fatale handicap werd het alleen nog maar erger in plaats van beter.
Toen ontstond wat ik de eerste breuk zal noemen met mijn ouders en als gevolg daarvan ook met mijn hele familie.
Vergeet niet dat mijn vader als een soort “indianen opperhoofd” BOVENAAN stond in die gore benauwende familie-kliek en dat iedereen (behalve wij dan) onmiddellijk zijn adviezen aannam. Dus als “Piet en Maria” niet deugden dan stond dat ook als een paal boven water voor iedereen in mijn familie. NO QUESTIONS ASKED !!
Vlak na de breuk belde Petra mij op om mij (als oudste kind Nota Bene !!) even gigantisch de les te lezen en een grote brutale bek te geven.
Ook deden we het “niet goed” met onze Josje, en Lidia en Petra wisten dat allemaal veel en veel beter.
Mijn vader zei ooit eens tegen mij : “Piet, breng dat jongetje eens een jaar onder de zorg bij Petra en Tom, dan krijg je een heel ander kind terug !”.
Ik word nog steeds woedend als ik DAAR aan terug denk !!!
Toch had ik moeite met die breuk, ik vond het zelf verschrikkellijk, maar Maria kon er prima mee leven.
Maria zei altijd dat ze zich nu veel vrijer voelde.
Ok, een jaar of wat later in Holten heb ik (fel tegen de zin van Maria) toch de breuk met m’n ouders weer gelijmd.
Op voorwaarde dat er NIET ge-ouwehoerd zou worden over het verleden.
Helaas heeft dat laatste niet lang mogen duren.
Al spoedig begonnen ze weer over mijn zus en zwager en hoeveel “pijn” wij hen hadden gedaan enzovoorts ……. en dat wij hoognodig ook weer met hen aan tafel moesten gaan zitten.
Let hier even op, dat kwam dus van één kant, Petra en Tom hebben nog NOOIT een poging gedaan om weer met ONS te praten.
Maar overeenkomstig de hiërarchie was dat natuurlijk wel correct.
De ondergeschikte komt altijd naar z’n baas om dingen uit te praten, niet omgekeerd !!
Toen kwam er een voorval dat mij eigenlijk de zekerheid gaf dat mijn lijmpoging toch finaal de mist in zou gaan.
In Holten hadden wij mensen schuin tegenover ons wonen die ons “op de korrel” hadden om weet-ik-wat-voor-reden.
Dat is volgens mij ook een beetje de “pestcultuur” die in Nederland schering en inslag is en voor zoveel problemen zorgt op scholen maar ook daarbuiten.
Ze hadden een dochter van Saskia’s leeftijd waar Saskia weleens mee speelde.
Maar Saskia werd ook weleens door haar gepest en verdomme nogantoe op een dag werd Saskia gewoon bij die mensen van hun erf gejaagd !
Ze hadden ook een hondsbrutaal zoontje van Josje z’n leeftijd en altijd kwam zijn brutale kop boven onze schutting uit gluren in onze tuin.
Hun dochter rende altijd dwars door onze voortuin en kregen we opgestoken middelvingers als we de voordeur uit kwamen.
Ook zaten ze ons continu de gek aan te steken.
“Pesten” heet zoiets in goed Nederlands.
Dit had een paar maanden zo geduurd totdat op een gegeven moment er iets in mij “knapte” toen ze dat weer flikten.
Ik stapte naar buiten en gaf dat kind een beste draai om de oren en loeide naar haar : “En nou laat je ons met rust of je zult wat beleven !”.
Tjemig, zo kende ik mezelf niet !
Het kind gilde en schreeuwde als een mager varken en rende naar het huis van haar ouders.
Ik zei tegen Maria : “Let op nou gaan we wat beleven ………”.
En inderdaad daar kwam haar vader heel resoluut aangebeend naar onze voordeur.
Ik deed open en hij vroeg mij heel dreigend : “Heb jij mijn kind geslagen ??”.
Ik was al m’n angst kwijt en voelde dat mijn lichaam zich snel vulde met veel adrenaline en zei brutaal : “Jazeker, dat heb je heel goed begrepen !”.
Hij liet mij toen z’n ene vuist zien en zei dat die vuist voor mij het “ziekenhuis” zou worden en dat z’n andere vuist zou mijn “grafkist” zou worden.
En toen …… zoog ik mijn longen vol lucht en brulde zo hard dat ze mij straten verder moeten hebben kunnen horen :
“EN NOU OPGESODEMIETERD EN VAN MIJN TERREIN AF !!!!!”.
Hij schrok zich inderdaad dood, rende terug naar de straat, schreeuwde nog “GEK” naar mij en droop weer af naar z’n huis.
Ik sloeg de voordeur zo enorm hard dicht dat het glas eruit vloog en over de straat rinkelde.
Ongeveer 15 minuten later kwamen twee politiemensen aan onze deur en we hebben ze een kop koffie gegeven en onze kant van de zaak uitgelegd.
Ook gaf ik onmiddellijk toe dat ik dat kind niet had mogen slaan maar ja, na maanden geklier en uitdagerij werd het mij even teveel.
De politie had wel begrip voor mijn uitleg maar zei wel, dat de mensen zich zaten te beraden over een aanklacht tegen mij.
Ik zei toen, dat ik ze van harte wilde confronteren in de rechtszaal en daarmee was de kous af.
Ook werden we daarna nooit meer door hen of hun kinderen lastig gevallen hetgeen precies was wat wij wilden.
Mijn “draai om de oren” en mijn felle agressieve gedrag hadden het gewenste effect gesorteerd hetgeen met normaal en vriendelijk “uitpraten” NOOIT zou zijn bereikt.
Dus : “Zachte heelmeesters, stinkende wonden” !! Een waarheid als een koe !!
Dit geintje heeft uiteindelijk mijn hele persoonlijkheid compleet veranderd.
Van een naïve ja-en-nee knikker (waar iedereen inclusief mijn ouders zich vrolijk om maakten) ben ik van mij af gaan bijten als iets mij niet aanstond en dat heeft het leven later een stuk gemakkelijker gemaakt.
Assertief zijn en worden is uiterst belangrijk in je leven en het voorkomt dat anderen over je heen gaan walsen !!
Maar goed, laat ik verder gaan waarom ik dit hele verhaal uit de doeken deed :
Mijn ouders kwamen op bezoek bij ons in Holten en mijn vader vroeg mij of we met ons tweeen even door de buurt konden wandelen.
Onze voormalige pestkoppen waren druk bezig in hun voortuin en ik vertelde mijn vader wat er zoal was voorgevallen tussen hen en ons.
Mijn vader gaf weinig commentaar, knikte wat van “ja” en “nee” en we trokken onze jassen aan om naar buiten te gaan.
Ok, we liepen dus voor het huis langs met die apen druk bezig in hun tuin en plotseling merkte ik dat mijn vader niet meer naast mij liep ??!!
En opeens hoorde ik mijn vader zeggen “Hallo mensen, wat een mooi weertje om in de tuin bezig te zijn en klaar te maken voor de zomer nietwaar ??”.
En ik was met uiterste stomheid geslagen : “Heb je het nou of krijg je het nou” dacht ik ???
Begint ie me daar een achterlijk en volkomen van de pot gerukt leuterpraatje op te zetten met voor hem wildvreemde mensen waarvan ik hem 5 minuten tevoren had verteld wat voor een treiterbakken het waren en hoe ze het bloed onder onze nagels weg hadden gehaald !!!
Die vent en z’n wijf keken ook naar hem alsof ze het uiteraard in Keulen hoorden donderen en waren gewoon te verbaasd om te reageren.
Mijn vader kwam weer naast mij lopen maar zoals duidelijk moge zijn heb ik niet veel meer genoten van die wandeling.
Hij zette mij finaal en totaal VOOR SCHUT !!!
Dat DOE je toch niet als ouder …..
De vijanden van mijn kinderen zijn ook MIJN vijanden punt uit en daar ga ik al zeker NIET amicaal mee staan leuteren en lullen !
Later zei mijn vader nog : “Piet, dat het JOUW vijanden zijn betekent nog niet dat het ook MIJN vijanden zijn …. !”.
Bullshit !!! Ik had mijn vader weleens willen zien als dit mijn zus was geweest, die zo was gepest in de buurt.
Later in Schotland is het allemaal definitief ge-explodeerd tussen mij, mijn ouders en Petra en Tom.
Ik ben ook nog zo idioot geweest om speciaal vanuit Holten naar Steenwijk te komen om met mijn zus en zwager te praten (en alweer om mijn ouders een plezier te doen, niet omdat ik dat ZELF zo graag wilde).
Tja, een en ander heeft natuurlijk tot gevolg dat ik mijn wettelijk erfdeel (kindsdeel) vierkant kan schudden.
Het laatste dat ik ooit van mijn vader heb gehoord is “Ik ga maatregelen nemen bij de notaris”.
Dat wist ik natuurlijk al langer ook zonder dat ie mij dat had gezegd.
Mijn moeder leeft nog en die was NOG vijandiger naar mij dan mijn vader dus als die uiteindelijk daar is waar ze thuishoort, neem ik aan dat alles (of wat er uberhaupt nog over is) zonder meer naar haar geliefde dochter en schoonzoon zal gaan.
Maar geen spijt, NO WAY !!!! Liever mijn geld weg dan mijn waardigheid !!
En geloof me, ook met “zoete broodjes bakken” hadden ze ons later straal besodemieterd bij het verdelen van hun nalatenschap.
Alla, hier laat ik het bij voor wat betreft het eerste deel.
Het heeft mij destijds fors getraumatiseerd maar ik ben heel blij dat ik datgene gedaan heb wat ik moest doen in 2000 in Schotland : KAPPEN !!!!!
Mocht men nu denken dat dit al heel erg is, wees dan voorbereid op onze ervaringen met Maria’s ouders en mijn (ex)schoonouders Twan en Gretha.
Die twee breken dit afschuwelijke record nog met gemak.
Wordt vervolgd ……………..
